Ligpuntjie

In my hart het ek al die besluit geneem om uitstappies stad toe te geniet. Dit is dan ook in pas met my beginsel dat mens nie tyd moet omwens nie, want elke oomblik is kosbaar. In praktyk is dit egter 'n ander storie...

So sit ek my "roadtrip" musiek aan en vat die pad stad toe. Hier wil ek net myself onderbreek en noem dat ek, op hierdie oomblik in tyd, dink ek het nou so min of meer die verkeer onder beheer. 'n Taxi-toeter het my lanklaas ontstel (mag ook wees omdat ek nie regtig meer in Proesstraat ("taxi-haven") rondry nie) en ek het ook geleer om in die middelste bane te ry om skielike stoppe deur taxi's of afleweringsvoertuie te vermy.

Terug by vandag. Die musiek het mooi gehelp tot waar ek parkeer het. Ek en my pienk serp, want dis deesdae mos koud, begin stap met die laaang pad aktekantoor toe, Meester se kantoor toe, teenkant se prokureurs toe, hof toe en weer teenkant se prokureurs toe. As dit maar so vinnig was.

Ag, ek neem myself kwalik oor ek nie weer my boek saamgevat het nie, want vandag was weer 'n dag vir uiters lang rye. Ek bestudeer dan maar die mense - groepie klerke kort voor my praat oor die regskool en eksamens en dat hulle nog nooit in só 'n lang ry by argiewe gestaan het nie. Dan kom 'n advokaat met sy skip-die-ry swart toga en word voor 'n paar leep-oog klerke gehelp. Jy sien sommer hoe hulle gemotiveer word om eendag advokate te word. Na 'n lang tyd word ek gehelp. Ons kantoor het 'n kontak by argiewe en ek sien haar kopdoek doer agter haar lessenaar met hope bruin koeverte op uitsteek. Sy loer onderdeur haar bril, glimlag en waai. Ek waai en glimlag en word daar na haar toe genooi.

En is sy nie 'n engel nie! Die dierbare vrou wil net geselsies maak en haal sommer die telefone van hul mikke af! Die geselsies is lekker, maar eintlik moet ek die lêer vat en dinge daarmee doen voor toemaaktyd, maar die ligpuntjie in my dag bly gesels en gee my nog sommer haar nommer ook! Sy steel my hart en maak my dankbaar. Self wil ek ook graag soveel vreugde in my werk aan ander toon.

Ek moet julle net van nog 'n ligpuntjie vertel. Ons ontvangsdame. Ek kom na nog 'n paar stoppe en rye by die kantoor aan met 'n hoofpyn so groot ek dink mense kon dit sien! En ons ontvangsdame sê so nonchalant vir my sy dink nie dis 'n goeie idee dat ek vandag gaan gym nie. "Tea and rest!" sê sy. Wie is ek nou om te stry? Daardie bietjie omgee het my hart vermurwe en weereens dankbaar gemaak vir die ligpuntjies in die lewe. :)