Vat een vir die span!

Ek het onlangs weer 'n "embarassing moment" gehad wat ek maar gaan notuleer, want netnou vergeet ek eendag hoe dit was om klerk te wees.  Ek dink hierdie vernederende oomblikke wat mens soms beleef, is meestal maar net vernederend in jou eie kop...of jy is so salig onbewus daarvan dat dit in almal BEHALWE jou eie kop is.  Soos die keer toe ek 14h45 in my 14h00 klas ingestap het met die wêreld se selfvertroue en 'n kopknik en "Jammer, Meneer" na die dosent se kant toe.  In my kop was ek 5 minute laat.  In sy kop was "laat" 'n eufemisme.  In my kop was die Engelsman-klasvriend se frons en "What the...?" uitdrukking heeltemal ongegrond.  Vir hom was dit die snaaksste ding wat daardie dag in klas gebeur het.  Ek het my fout 3 minute later agtergekom toe ek NET my boeke uitgepak het en die dosent sê:  "En dis tot waar julle toets skryf."  Ek het om verskoning gaan vra by die dosent, maar tot vandag toe en waarskynlik vir altyd, sal my klasmaats nog so begin dink aan daai dag in die Administratiefreg klas...

Laat ek julle nou vertel.  As daar een ding is wat ek die afgelope jaar geleer het, is dit dat dit nie nodig is om druk te bou in die prokureursberoep nie.  Dit word VIR jou gedoen.  So, al wat jy nou eintlik kan doen, is om so veel as moontlik gedoen te kry om die kanse vir onvoorsiene tydopslurpers te minimaliseer.  Jy sal dit nooit heeltemal kan keer nie, maar jy kan probeer.

En so gaan die rooi ligte aan toe ons advokaat nog 'n rondetafel (partye probeer hul sakies uitstreik om 'n tafel, behalwe dat geen party betrokke is nie en elke prokureur/advokaat sy kliënt se belange op die hart dra) inpas op die dag wat ek die saak onder bespreking se lêer in die hof moet gaan indekseer en pagineer (bladsy nommers en name gee).  Hierdie deel van die hof maak 13h00 toe en ek sukkel 12h45 nog om parkering te kry in die besige middestad van Pretoria.  Soos ek die motor sluit en my dapper en stapper in vyfde rat sit, laat val ek al die reeks papiere in my lêer in die middel van die straat en my karwag lag.  Nie dat dit snaaks sou wees as 'n motor my toe getref het nie.

Maar ek het die papiere en ek het weer spoed en so hardloop die klerk weer in die stad rond.  Ek het nogal weer aan die keer wat ek so lekker geval het, gedink en myself belowe dat ek sal seker maak van elke tree...tot ek op 'n stadium afkyk en sien dat my hemp se knopies los gekom het.  Kyk, ek is min of meer die skaamste mens wat ek ken, so hierdie is rof.  Ek was nog nooit so dankbaar vir die baie lêers wat ek so in die stad moet ronddra nie.  Dit het my eer beskerm.  Ek verminder spoed en herstel die status quo (posisie soos aan die begin) met betrekking tot my hempie en wals 12h55 in by die hof, net om te moet gaan smeek vir die lêer by die hof se argiewe.

Ek dink nie kliënte het 'n halwe idee waardeur klerke soms vir hulle moet gaan nie.  Hierdie is ook net 'n oorvertelling van die kersie op die koek.  Na 'n lang gesukkel en gesmeek en trane wegsluk (net trots kan soms nog help om trane te keer), is die lêer in by die regtersklerk en kon ek tot verhaal kom en drie dae later het ons 'n suksesverhaal in die hof gehad.

Vat een vir die span!

PS:  jy kan hierdie post maar net lees - moenie met my daaroor praat nie.  :)

Beeld

Sy kyk na haar twee voetjies.  Die modder stoot tussen haar toon-gleufies deur en die sensasie laat haar skaterlag en met vreugde weghardloop na die boomryke woud langs die rivier.  Soos sy hardloop speel haar wit rokkie om haar enkeltjies.  Haar groot drie jaar oue blou oë spring rond en sien elke detail raak. 

Die blaartapyt op die woud se donkerbruin vloer.  Sonstrale wat tussen die bome deur skyn en hul pad tot op haar neusie vind.  ‘n Bokkie wat kou aan ‘n takkie en stil na haar kyk met sy groot bokkie-oë.  Twee eekhorings wat vang-vang speel in die takke van die groot wilgerboom.  ‘n Spierwit skoenlapper wat ruk-ruk dié kant toe en dan daai kant toe fladder…

Sy hardloop-agtervolg die dingetjie wat haar aandag nou ten volle opeis.  Dis asof die skoenlappertjie weet en “Follow the Leader” met haar speel…  Om die dik stam van ‘n groot seder, oor ‘n heuwel, verby spelerige jong kalwers, tot op ‘n riet in die rivier waar haar modder voetspore nog lê.  Versigtig stap sy nader totdat die skoenlapper klap-vlerk gebalanseer tussen haar twee ogies sit.  ‘n Kodak-oomblik vir enige ouer!

‘n Seuntjie in khaki-kleertjies kruip weg agter ‘n groterige klip en aanskou die oomblik, kry sy watergeweertjie uit sy broeksak en skiet haar sekuur op die linkervoet.  Sy gil en verwilder die skoenlappertjie soos sy spring van die skielike koue.  Klein meneertjie lag al te lekker!  “Kom kyk wat het ek in die eendepoel gekry!”, nooi hy haar om te deel in sy avonture…

En God glimlag oor Sy kinders.